خبرگزاری زنان ایران

به گزارش خبرگزاری زنان ایران - یزد،روز جهانی شیر مادر،روزی برای بزرگداشت یکی از ناب‌ترین و بی‌بدیل‌ترین پیوندهای انسانی. شیردهی، نه فقط یک فرایند زیستی، بلکه تجلی عمیقی از مهر، تداوم زندگی، و قدرت زنانه در آفرینش و پرورش است.
در گوشه و کنار جهان، در این روز، پزشکان، کارشناسان سلامت، مادران و فعالان اجتماعی، از فواید شیر مادر برای سلامت نوزاد، مزایای آن برای رشد اجتماعی، روانی و ایمنی کودک، و حتی نقش آن در ساختن جامعه‌ای سالم‌تر سخن می‌گویند.
اما این سوی جهان، جایی در میان آوارهای غزه، مادرانی هستند که چیزی برای گفتن ندارند. نه لبخندی، نه جشنی، نه سینه‌ای پر شیر.در آن‌جا، شیر مادر خشک شده است؛ نه از بی‌مهری، بلکه از گرسنگی، از ترس، از محاصره، از بمباران، از کم‌خونی، از زخم‌های جان‌فرسا.

آنچه امروز در غزه می‌گذرد، نه فقط یک جنگ سیاسی، بلکه جنگی تمام‌عیار علیه مادری و مادربودن است.
زنان بارداری که نمی‌دانند آیا زنده خواهند ماند تا فرزندشان را به دنیا بیاورند.مادرانی که نوزادان‌شان را در آغوش دارند، اما در سینه‌های‌شان چیزی جز استخوان باقی نمانده. نوزادانی که نخستین تجربه زیستن‌شان نه آغوش گرم مادر، که سرمای خاک، گرسنگی و اشغال است.

شیر مادر باید در بستر آرامش و تغذیه سالم تولید شود. نیاز به آب کافی، غذا، خواب، امنیت، و آسایش دارد. اما کدام‌یک از این‌ها در غزه باقی مانده؟محاصره غذایی غزه، که سال‌هاست با شدت و سبعیت از سوی رژیم صهیونیستی اجرا می‌شود، اکنون با جنگی بی‌وقفه، بمباران بیمارستان‌ها، قحطی گسترده و تخریب کامل زیرساخت‌ها همراه شده است.
در این میان، مادران بیش از همه آسیب‌پذیرند. آن‌ها باید نوزاد را تغذیه کنند، اما خود نان ندارند. باید آرامش دهند، اما خود در دل شب، صدای پهپادها و انفجارها را می‌شنوند. باید زنده بمانند، اما جان‌شان میان آوار و آتش معلق است.
در روز جهانی شیر مادر، تبلیغ می‌کنیم که "شیر مادر اولین واکسن کودک است"، اما در غزه، حتی فرصت زنده‌ماندن برای تزریق اولین واکسن را از نوزادان دریغ کرده‌اند.خشکسالی سینه مادر در غزه، نه یک رویداد زیستی، که یک اقدام سیاسی است؛ بخشی از نقشه شوم و حساب‌شده‌ای برای خاموش‌کردن آینده فلسطین.نوزادی که جان نگیرد، کودکی نخواهد بود که رشد کند، و ملتی که کودکانش از گرسنگی بمیرند، نمی‌تواند ادامه دهد.

اما آنچه دشمن از آن بی‌خبر است، قدرتی است که در دل همین مادران شکل می‌گیرد. آن‌ها با دستان خالی، با آغوش گرم، با نگاه‌های سوخته اما استوار، نسل‌ها را به مقاومت دعوت می‌کنند.
مادر غزه، هرچند خسته، هرچند گرسنه، اما زنده‌ترین نماد انسانیت است؛ همان‌که در دل مرگ، هنوز زندگی را در آغوش دارد.
در دنیایی که رسانه‌ها گاه بی‌طرفی را به بهای بی‌انصافی می‌فروشند، ما وظیفه داریم این فریاد خاموش را به صدا درآوریم.
اگر امروز از شیر مادر سخن می‌گوییم، باید به خاطر بیاوریم که این حق طبیعی، برای هزاران مادر در غزه به یک رویا تبدیل شده است.
امروز اگر از شیر مادر تجلیل می‌کنیم، باید فریاد بزنیم:شیر مادر باید جاری باشد، نه خون مادر.جهانی که توان حمایت از مادران گرسنه را ندارد، چگونه می‌تواند ادعای تمدن داشته باشد؟در روز جهانی شیر مادر، مادران غزه را فراموش نکنیم؛برای هر قطره شیری که خشک شده، مسئولیم؛و برای هر نوزادی که از گرسنگی می‌میرد،ما شریک سکوتی هستیم که مرگ‌آورتر از هر گلوله است.
یادداشت//لیلا همتی