خبرگزاری زنان ایران

اگر مصلحت را خداوند میداند، چه نیازی به دعاست؟

آنچه در اختیار ماست، دعاست در هنگام اضطرار، پس از بذل تمام وسع. انبیا و اولیا نیز چنین بوده‌اند، “الله الله” گویان، به درگاه حق پناه می‌بردند.

نسخه چاپی

1404/03/31 - 11:27

تاریخ و ساعت خبر:

268094

کد خبر:

به گزارش خبرگزاری زنان ایران - علامه جعفری در پاسخ به این پرسش که اگر مصلحت را خداوند میداند، چه نیازی به دعاست، نگرشی سطحی به این موضوع را نقد کرده و دعا را نه صرفاً برای اجابت مادی، بلکه راهی برای رفع اضطرار، رسیدن به یقین و درک لبیک درونی الهی معرفی می‌کند.
علامه جعفری در پاسخ به پرسشی درباره دعا و مصلحت خداوند اینگونه پاسخ میدهد:
این نگرش بسی سطحی است! گویی نظام هستی، کارگاهی بسته است که بر من حکم می‌راند، نه بر آن قدرتِ مطلق. اما کرامات و معجزات، گواه آن‌اند که آتش بر ابراهیم خنک می‌شود و قوانین به اراده او دگرگون می‌گردند.
منِ در چاه مانده، قوانین را ثابت می‌بینم، اما آنکه از بالا سطل می‌فرستد و باز می‌کشد، بر همه چیز مشرف است. گویی می‌گویم طناب ازلی و ابدی، سطل را پر خواهد کرد و بالا خواهد آورد. اما برای او که ناظر بر این جهانِ نمایش است، سیستم بسته نیست.
آنچه در اختیار ماست، دعاست در هنگام اضطرار، پس از بذل تمام وسع. انبیا و اولیا نیز چنین بوده‌اند، “الله الله” گویان، به درگاه حق پناه می‌بردند.
شنیده‌ای داستان آن که از دعا واماند و حضرت خضر به او گفت: “هین از ذکر چون وا مانده‌ای؟ چه پشیمانی از آن کشانده‌ای؟” و او پاسخ داد: “لبیکم نمی‌آید جواب، همی ترسم که باشم رد پا.” پس دعا را قطع مکن!
دعا تنها برای خواسته‌های مادی نیست؛ غایت آن، رفع اضطرار و رسیدن به یقین است. هیچ دعایی بی‌اجابت نیست، اجابت آن است که با یقین “الله” گویی، تا لبیک نیاید، آن نام مقدس بر زبان جاری نشود. این خود اجابتی بی‌تخلف است.
در ادامه علامه قطعه از شعر مولانا را میخواند :”برو با او بگو ای ممتحن، بلکه الا الله تو لبیک ماست.” این نیاز و درد و سوز است که تو را به کارگاه حق آورده. مبادا ناامیدی چیره شود، “الله الله” گوییم که “درد عشق تو کمند لطف ماست، زیر هر یا رب تو لبیک‌هاست.“
لبیکی که با گوش سر نشنوی، با تمام جان توان حس کرد. گویی نسیمی از رحمت الهی می‌وزد و آن حالت روحانی که در آستانه اجابت پدید می‌آید، بسی والاتر از خودِ خواسته است. آن‌جاست که عظمت لبیک الهی را در می‌یابی.
آری، “پس لبیکی که نتوانی شنید، لیک سر تا پا توان خون را کشید.” لبیک حقیقی، حسی درونی است که جان را به سوی معبود می‌کشاند.
خبرآنلاین
انتهای پیام/ن

لینک کوتاه: http://zanannews.ir/268094

بازگشت به ابتدای صفحه