خبرگزاری زنان ایران

به گزارش خبرگزاری زنان ایران - میترا خسروبیک در یادداشتی با موضوع حضور خانوادگی در هیأت های مذهبی با محوریت روضه های خانگی نوشت : هیأت ها را نمی توان صرفا یک مراسم مذهبیدانست بلکه آنها «مدرسه‌ای انسانی» هستند که درس‌های همدلی، مقاومت و پیوند نسل‌ها را آموزش می دهند، حضوری خانوادگی در این حریم مقدس ، سرمایه‌ای است که نباید به سادگی از دست داد.
هیئت‌های خانگی، به‌ویژه برای کودکان و نوجوانان، صحنه‌های ملموسِ تربیت غیرمستقیم هستند که در آن فاهیمی مانند «کار گروهی»، «مسئولیت‌پذیری» و «ایثار» را فرا می گیرند . در این هیأت هایی که گاها در ماه های محرم و صفر و در بعضی خانه ها به صورت دائم در روزهای مشخصی از ماه یا هفته برگزار می شود، نسل های جوان در کنار خانواده و سایر آشنایان و گروه هم سالان، «تسلی خاطر دادن» و «احترام به بزرگ‌ترها» را به‌طور عینی می بینند و آ موزش می بینند.
محفل‌های کوچک خانگی، به‌دلیل صمیمیت و فضای غیررسمی، بهترین بستر برای «انتقال سینه‌به‌سینهٔ فرهنگ ناب عاشورا» هستند. کودکان در این هیأت ها بزرگان و اندیشمندانی را می شنوند که هر کدام برای شان درس بزرگی به همراه دارد ، آنها می توانند آزادانه سوال بپرسند و با پرسش و پاسخ عمق واقعه عاشورا را کشف می‌کند. این فضا، برخلاف مراسم بزرگ و گاه رسمی، امکان «پرسش‌گری» و «گفتگوی بین‌نسلی» را فراهم می‌کند.
از طرف دیگر هیئت‌های خانگی «فرصت طلایی» برای تجدید پیوندهای عاطفی هستند. آماده‌سازی نذری، چیدن سفره، خواندن دعا در کنار هم و حتی نظافت پس از مراسم، همگی «کار گروهی خانوادگی» را تمرین می‌دهند. این مشارکت مشترک در امری مقدس، حس «تعلق» و «همراهی» را عمیق‌تر می‌کند.
یکی از کارکرد هیئت‌های خانگی، این است که مراسم مذهبی را «کانال ارتباطی ارزشمند اجتماعی» تبدیل می کند . در این فضا مادرها تجربیات خود را به دختران جوان می آموزند و جوانان و نوجوانان نیز با در فضایی امن، «دوستان هم‌فکر و هم‌مسلک» پیدا کنند.
حضور خانوادگی در هیأت: کلاس درس زندگی در سایه‌ی عشق
وقتی پدر و مادر همراه فرزندان در حسینیه حاضر می‌شوند، امنیت خاطر و تعلق‌خاطر عمیقی در دل کودکان می‌نشیند. دیدن همدلی والدین با دیگران در پذیرایی و اشتراک اشک بر امام حسین(ع)، نخستین درسِ «همدردی» و «ایثار» است. فرزندان در کنار خانواده، ارزش‌های ناب عاشورا — مانند ظلم‌ستیزی و وفاداری — را نه در کتاب، که در صحنه‌های ملموس می‌آموزند. این فضا، الگوهای رفتاری (احترام به بزرگان، صبر، مسئولیت‌پذیری) را به‌طور غیرمستقیم به آنان منتقل می‌کند. مشارکت در آماده‌سازی نذری یا نشستن کنار پدر و مادر در مراسم، پیوند عاطفی را تقویت کرده و هویت دینی را در دل‌ها نهادینه می‌کند. حضور جمعی، خانواده را به کارگاه آموزشی زنده تبدیل می‌کند؛ جایی که هر لحظه‌اش درسی برای زندگیِ متعهدانه است.
هیئت، تربیت کنندگان سلبریتی هایی که هرگز فراموش نمی شوند
بسیاری از شهدای والامقام کشورمان، ریشه‌های ایمان و مردانگی خود را در هیئت‌ها جاودانه کردند. شهید دکتر چمران که هیئت‌های علمی ـ مذهبی دانشگاه تهران خاستگاه مبارزاتش بود، درس «علم با عرفان» و «مسئولیت‌پذیری اجتماعی» را از همین محافل گرفت. شهید همت در هیئت‌های محله‌اش پرورش یافت؛ جایی که اخلاص در خدمت و ساده‌زیستی را نه در شعار، که در عمل آموخت. این بزرگواران ثابت کردند هیئت‌ها کارگاه انسان‌سازی‌اند؛ انسان هایی که چراغ راه مردم هستند.
انتهای پیام/*