خبرگزاری زنان ایران

روابط عمومی؛ لبخندِ روی صحنه، فرسایشِ پشت پرده

روابط عمومی یعنی مدیریت افکار عمومی، بی‌آن‌که فرصتی برای مدیریت احساسات شخصی باشد. یک نفر است که همیشه باید آماده باشد، حتی وقتی حال خودش خوب نیست.

نسخه چاپی

1404/02/28 - 10:33

تاریخ و ساعت خبر:

227273

کد خبر:

به گزارش خبرگزاری زنان ایران - نازنین کاوه؛ رئیس‌گروه ارتباط با رسانه‌های روابط عمومی شرکت آب و فاضلاب سیستان و بلوچستان به مناسبت روز روابط عمومی، بیایید کمی مکث کنیم؛ نه فقط برای آنچه روابط عمومی انجام می‌دهد، بلکه برای آنچه تحمل می‌کند.
تحمل فشار دائمی زمان؛ وقتی همیشه باید «الان» پاسخ دهد، «زودتر» بنویسد، «قبل از همه» منتشر کند.
تحمل بی‌وقفه بودن؛ وقتی مرخصی معنا ندارد، چون خبر صبر نمی‌کند و بحران از قبل خبر نمی‌دهد.
تحمل نادیده‌ماندن؛ وقتی تنها خروجی‌ها دیده می‌شوند، نه شب‌زنده‌داری‌ها، نه تماس‌های مکرر، نه اضطراب‌های دقیقه‌ نود.
تحمل بار روانی بحران‌ها؛ وقتی در موفقیت‌ها پنهانی، و در بحران‌ها در خط مقدم است.
تحملِ چندنقشی بودن؛ نویسنده، عکاس، طراح، تدوین‌گر، پاسخ‌گو، گزارش‌نویس، هماهنگ‌کننده… بدون زمان استراحت، بدون تشویق.
شاید در نگاه اول، روابط عمومی شغلی جذاب و پر زرق و برق به نظر برسد؛ تعامل با افراد مختلف، حضور در رویدادها، مدیریت رسانه‌ها و شکل‌دهی به افکار عمومی. اما واقعیت این است که در پس این ظاهر فریبنده، دنیایی از چالش‌ها، استرس‌ها و فشارهای روانی نهفته است که می‌تواند به "جان‌فرسایی آرام" منجر شود.
روابط عمومی، هنری‌ست برای ساختن اعتماد و علمی‌ست برای حفظ تصویر. نیازمند استراتژی، نوشتن، سخن‌ گفتن، تحلیل بحران، و مهم‌تر از همه، روحیه‌ای برای تاب‌آوردن؛
تابِ فشارها، تابِ نادیده‌ماندن، تابِ تنهایی.
کار روابط عمومی از دور ساده به‌نظر می‌رسد؛ چند خبر، چند پست، چند تصویر. اما کسی نمی‌بیند پشت هر جمله، ساعت‌ها هماهنگی و بازنویسی بوده؛ پشت هر تصویر، اضطرابِ ثبتِ لحظه‌ای که شاید هرگز تکرار نشود؛ و پشت هر لبخند، چشمانی خسته است از بی‌خوابی شب گذشته.
در روابط عمومی، «ساعت کاری» مفهومی ندارد؛ تعطیلی بی‌معناست، شب و روز یکی‌ست. شغلی نمایشی برای بیرون، اما پُر از دردهای ناگفته در درون.
روابط عمومی یعنی مدیریت افکار عمومی، بی‌آن‌که فرصتی برای مدیریت احساسات شخصی باشد. یک نفر است که همیشه باید آماده باشد، حتی وقتی حال خودش خوب نیست.
اینجاست که درمی‌یابی: روابط عمومی، شغل نیست؛ جان‌فرسایی آرام است، و با این همه، هنوز ایستاده‌اند… اهالی روابط عمومی؛ سربازان خط مقدمِ ارتباط، که در پیچ و خم بحران، قامتشان می‌لرزد، اما با عشق ایستاده‌اند.
به احترام تمام همکارانم در سراسر کشور، که بی‌ادعا، تکیه‌گاه اعتبار و ستون‌های ارتباط‌ این سرزمین‌اند.
یادآوری می‌کنم: شاید صدای ما کم باشد، اما اگر نباشیم، جهان بی‌صدا می‌شود.
انتهای پیام/*

لینک کوتاه: http://zanannews.ir/227273

بازگشت به ابتدای صفحه