خبرگزاری زنان ایران

به گزارش خبرگزاری زنان ایران - عصمت دهقانی؛ «تاریخ تکرار می‌شود» این فقط یک جمله ساده نیست بلکه واقعیتی است که با مقایسه تیغ‌هایی که روزگاری بر گلوی تشنه‌ی کودکی شش ماهه و در این روزها، بر جثه‌های نحیف و کودکان بی دفاع غزه فرود می‌آید، برهمگان عیان است.
در این روز‌ها که هنوز بیرق‌های عزاداری اباعبدالله الحسین برفراشته هستند، باید نوشت و فریاد زد تا همگان بی‌وفایی یاران ریا را در حادثه کربلا، وقتی که چراغ خیمه خاموش شد تا آنها که حسینی هستند بمانند وآن‌ها که هنوز در معرفت حسینی سردر گم هستند، بروند؛ بخوانند و بشنوند.
از کربلا باید گفت؛ تا همگان بدانند که قافله‌ی تیر چگونه از تن حسین بن علی (ع) گذشت، از عاشورا باید گفت تا جهانیان حالا بدانند یزیدیان زمان و رژیم کودک کش صهیونیستی سفاک از چه می‌ترسند! قصه پر غصه عاشورا را باید فریاد کشید تا همگان بدانند خنجر ظلم حرمله‌های زمان که بعد از گذشت قرن‌ها بی‌رحمانه بر جثه‌های بی‌رمق کودکان غزه فرود می‌آید، در روزگاری نیز بی‌شرمانه بر پاره تن یادگار دخت نبی، فرزندان و یارانش فرود آمد.
باید خیمه‌های عزاداری حسینِ فاطمه همچنان پا بر جا باشد تا همگان بدانند، فریاد آزادیخواهی و ظلم ستیزی در گوش زمان جاریست.
از کربلا باید گفت؛ تا شاعران قصه رنج و مظلومیت فرزند رسول الله را شاه بیت غزل‌های‌شان کنند و از غزه باید گفت و نوشت که معنای «کل یوم عاشورا و کل ارضا کربلا» برای همگان ملموس‌تر باشد. از طرفی بدانند عزاداری حسین بن علی (ع) مرثیه نیست بلکه حماسه سرایی است؛ قصه‌ی چراغ هدایت و کشتی نجات است؛ قصه مقاومت در راه دین و در هم شکستن پایه‌های دیواره ظلم است؛ قصه رهایی و آشنایی است؛ قصه پاشیدن بذر ایمان و چیدن خوشه‌های عشق به کرامت انسانی است.
آری، عزاداری‌های مُحرم و صَفرفریاد عزت است و نه‌گفتن به ذلت، واقعه کربلا تقسیم جهان به دو نیم، حسینی و یزیدی است. قصه نخل‌هایی است که ایستاده می‌میرند. قصه جوانانی است که با بصیرت، پا در رکاب گذاشتند، قصه مادرانی است که آگاهانه تا آخرین لحظات فرزندان رشید خود را همراهی کردند.
شناخت فلسفه قیام سید و سالار شهیدان و ترویج اندیشه‌های مکتب حسینی مایه ظلم ستیزی است. اگر از حادثه خونین دیروز به امروز و فردای جامعه خود پلی نزنیم و به اشک و آه و ناله بسنده کنیم، حماسه حسینی را در کربلا محدود کرده‌ایم. حسین اشک می‌خواهد، اما نه برای خود بلکه برای مظلومیت انسانیت.
گرسنگی در بین اهالی غزه به اوج خود رسیده و بیشترین تعداد مرگ و میر در میان فلسطینی‌های گرسنه، علاوه بر عوارض ناشی از گرسنگی بر اثر شلیک گلوله‌های رژِیم صهیونیستی به سمت قحطی زدگان در نزدیکی مراکز آمریکایی- صهیونیستی که تله‌های مرگ هستند، می‌باشد.
وحالا نانی که باید برکت خانه باشد، در غزه بهای جان شده است و همانطور که آب را بر روی کودکان کاروان کربلا، بستند، رژیم جنایتکار صهیونیستی از ابزار گرسنگی بعنوان سلاح مرگبار استفاده می‌کند.
با کدامین کلمات و جملات می‌توان جنایات اسرائیل، سکوتی سرد و سنگین مجامع بین المللی و مظلومیت فلسطینی‌ها را توصیف کرد؟!
آیا وقت آن نرسیده است که همه مسلمان جهان یکصدا فریاد «هیهات من الذله سر دهند» و اقدامی عملی در راستای رفع محاصره غزه انجام دهند؟!
انتهای پیام/*