خبرگزاری زنان ایران

به گزارش خبرگزاری زنان ایران - از کردستان، در روزگاری که بسیاری آغاز هر راه تازه را به بهانه‌هایی بی‌پایان گره می‌زنند و نیم‌نگاهی به معجزه‌هایی دارند که شاید از آسمان برسد، هنوز انسان‌هایی هستند که به لطف ایمان، امید و اتکا به توان خود، مسیرشان را با گام‌هایی آهسته اما محکم می‌سازند.
برای آنان که باور دارند خداوند تلاش صادقانه را بی‌پاسخ نمی‌گذارد، هیچ شروعی کوچک و هیچ رؤیایی دور نیست. همین باور، چراغ راه گروهی از زنان پرتلاش در شهرستان دهگلان شده است؛ زنانی که در یک کارگاه کوچک، فصل تازه‌ای از زندگی و اشتغال را برای خود و بسیاری دیگر رقم زده‌اند.
در منطقه لیلاخ، جایی میان سادگی مردم و آرامش دشت‌ها، کارگاهی شکل گرفته که نام آن بیش از یک محل کار، مترادف با امید و اراده است.
آرزو محمدی، زنی از دل همین خاک، دو سال پیش با چند چرخ‌خیاطی و اندک پس‌انداز خود، کاری را آغاز کرد که امروز به تولید و ارسال پوشاک زنانه به چند استان کشور رسیده است. آغاز این مسیر نه با سرمایه‌های چشمگیر، بلکه با ایده‌ای کوچک و شوقی بزرگ بود؛ تولید روبالشی و ملحفه‌هایی که بتدریج جا را برای دوخت پوشاک متنوع زنانه باز کرد و کارگاه را به نقطه اتکای زنان بسیاری تبدیل نمود.
محمدی که اکنون مسؤولیت این کارگاه را برعهده دارد، درباره روند شکل‌گیری فعالیتش می‌گوید: در روزهای نخست تنها به تولید روبالشی و ملحفه می‌پرداختیم اما با افزایش سفارش‌ها و استقبال خوب مردم، تصمیم گرفتیم کار را گسترش دهیم و به دوخت انواع لباس زنانه ورود کنیم.
امروز ماکسی، شومیز، دامن، شلوارهای زنانه، لباس ساحلی و مدل‌های ترکیبی ازجمله تولیدات ماست و محموله‌های کارگاه علاوه بر شهرهای کردستان به استان‌های کرمانشاه، همدان و آذربایجان غربی و شرقی نیز ارسال می‌شود.
این کارگاه اگرچه بارها مورد بازدید مدیران و دستگاه‌های مختلف قرار گرفته، اما از حمایت‌های مالی و تجهیزاتی بی‌بهره مانده است.
محمدی امیدوار است که مسئولان در عمل، زنان تلاشگری را که برای اشتغال‌زایی قدم برداشته‌اند، مورد حمایت قرار دهند.
وی می‌گوید: اگر پشتوانه‌ای برای خرید متریال و دستگاه‌های جدید داشته باشیم، نه‌تنها قیمت تمام‌شده محصولات کاهش می‌یابد بلکه می‌توانیم عرصه تولید را نیز توسعه دهیم.
این بانوی کارآفرین با یادآوری نخستین روزهای فعالیت خود، ادامه می‌دهد: با کمترین امکانات شروع کردم؛ چند چرخ‌خیاطی تهیه کردم و روزها و شب‌ها بی‌وقفه تلاش کردم تا کار رونق بگیرد و همان‌طور که نخستین روبالشی را با امید فراوان دوختم، امروز نیز هر محصول جدیدی با همان اشتیاق اولیه تولید می‌شود.

هم‌اکنون حدود ۱۵ زن در این کارگاه مشغول به فعالیت هستند
محمدی رؤیایی بزرگ‌تر در ذهن دارد: به‌کارگیری حداقل ۱۰۰ زن و ایجاد یک مرکز بزرگ تولید پوشاک زنانه در دهگلان که می گوید: دوست دارم این کارگاه مأمنی برای زنان باشد؛ جایی که بتوانند روی پای خود بایستند، درآمد داشته باشند و از توانمندی‌شان برای ساختن آینده‌ای بهتر استفاده کنند.
در کنار آرزو محمدی، زنان دیگری نیز در این کارگاه فعالیت می‌کنند که هرکدام روایت ویژه‌ای از حضور در این جمع دارند.
عزیزه خالدیان که تنها سه ماه از فعالیتش در کارگاه می‌گذرد، فضای این محیط را سرشار از انگیزه می‌داند: کارگاه برای من فقط محل کار نیست؛ جایی است که انرژی تازه‌ای می‌گیرم و با روحیه‌ای بهتر روزم را شروع می‌کنم. یادگیری مدل‌های شومیز، ساحلی و ماکسی باعث شده احساس کنم مسیر رشد خوبی را طی می‌کنم.
مهوش عزتی، خیاط باتجربه در حوزه کردی‌دوزی نیز می‌گوید: هشت ماه است که در اینجا کار می‌کنم. همین که از خانه بیرون می‌زنیم و مشغول کاری می‌شویم که دوستش داریم، یعنی یک قدم مهم برداشته‌ایم. این کار علاوه بر اینکه به ما حس استقلال می‌دهد، به اقتصاد خانواده نیز کمک می‌کند و این برای من ارزش بزرگی دارد.
ایلیا سعیدی، دیگر خیاط کارگاه نیز تجربه خود را این‌گونه بیان می‌کند: ابتدا تقریبا هیچ مهارتی نداشتم. اما طی سه ماه با کمک خانم محمدی و دیگر همکاران، بسیاری از تکنیک‌های خیاطی را یاد گرفتم. امروز به خودم افتخار می‌کنم که می‌توانم تولیدات قابل عرضه بدوزم.
در سوی دیگر ماجرا، فرماندار دهگلان نیز که طرح‌های اشتغال‌زای خرد را بسیار مؤثر می‌داند، وعده داده است که با تخصیص اعتبارات لازم از چنین فعالیت‌هایی حمایت خواهد شد: دولت از طرح‌هایی که به تولید و عرضه محصول منجر می‌شود، پشتیبانی می‌کند و به‌محض دریافت اعتبار، در کنار این کارگاه‌ها خواهیم بود.

اکنون در این کارگاه کوچک اما پویا، بیش از ۱۰ مدل پوشاک زنانه با دستان زنان کرد لیلاخی تولید می‌شود و راهی شهرها و استان‌های مختلف کشور می‌گردد.
اینجا کارگاهی بیش از یک مرکز تولیدی است؛
مدرسه‌ای برای یادگیری، خانه‌ای برای رشد و بستری برای بالیدن زنانی که با هنردستشان، سرنوشت خود را دگرگون کرده‌اند.
داستان کارگاه دهگلان، حکایت زنانی است که باور دارند موفقیت با تکیه بر اراده و ایمان به دست می‌آید؛ زنانی که هر روز، تکه‌ای از آینده را میان پارچه‌ها می‌دوزند و امید را در میان تار و پود لباس‌ها می‌تنند.
انتهای خبر/*