خبرگزاری زنان ایران

به گزارش خبرگزاری زنان ایران - وقتی صحبت از کارآفرینی می ‌شود، ذهن ‌ها بیشتر به سمت شهرها و شرکت ‌های بزرگ می ‌رود. اما در روستاهای ایران، زنانی وجود دارند که با دست ‌های توانمند و ذهن ‌های خلاق، کسب ‌و کارهای کوچک اما اثرگذار راه انداخته‌اند. از بافت قالی و گلیم گرفته تا تولید محصولات ارگانیک و راه‌ اندازی اقامتگاه‌ های بوم ‌گردی. این زنان نه تنها درآمدزایی می ‌کنند، بلکه فرهنگ محلی را نیز حفظ و منتقل می ‌نمایند.
زنان کارآفرین روستایی ایران، با وجود محدودیت ‌ها و کمبود امکانات، توانسته‌اند با خلاقیت و پشتکار، اقتصاد خانواده و جامعه محلی را زنده نگه دارند. آن ‌ها نشان داده‌اند که کارآفرینی فقط در شهرهای بزرگ اتفاق نمی ‌افتد؛ بلکه در دل روستاها، زنانی هستند که بی‌صدا اما پرقدرت، آینده‌ای روشن‌تر برای خود و جامعه‌شان می ‌سازند.

آمار و داده‌ های رسمی
زنان روستایی ایران نه تنها ستون‌های پنهان اقتصاد محلی هستند، بلکه با تولید ۸۰ درصد صنایع دستی کشور، نقش مهمی در صادرات و معرفی فرهنگ ایرانی به جهان دارند، از قالی و گلیم گرفته تا سوزن ‌دوزی و سفالگری. این صنایع دستی نه تنها در بازار داخلی، بلکه در صادرات نیز جایگاه ویژه‌ای دارند.
هم چنین بیش از ۱۰ میلیون زن در روستاها زندگی می‌کنند و اگر حمایت ‌های دولتی و اجتماعی افزایش یابد، می ‌توانند موتور محرک توسعه پایدار باشند. این زنان بخش مهمی از نیروی کار مولد کشور را تشکیل می ‌دهند و در اقتصاد محلی نقشی کلیدی دارند.
در بخش صادرات، دولت برنامه ‌هایی برای این توسعه دارد و این موضوع در سطح بین‌المللی نیز مطرح شده است تا جایی که سران در دیدارهای رسمی با کشورهای دیگر، بر گسترش همکاری ‌ها در زمینه آموزش مهارت، کارآفرینی و صادرات صنایع دستی زنان تاکید کرده اند چرا که صادرات صنایع دستی زنان می‌ تواند ایران را به ‌عنوان یکی از قطب‌ های هنر سنتی در جهان معرفی کند.
هم چنین زنان روستایی با کسب‌ و کارهای خرد و صنایع دستی توانسته اند در بعد فرهنگی؛ میراث و هویت محلی را ارتقا دهند و در بعد اجتماعی نیز برای جلوگیری از مهاجرت به شهرها، استقلال مالی زنان روستایی را افزایش دهند.

نمونه ‌های زنان کارآفرین روستایی
زنان روستایی ستون‌های پنهان اقتصاد محلی هستند و با وجود محدودیت‌ ها، توانسته‌اند با خلاقیت و پشتکار، اقتصاد خانواده و جامعه محلی را زنده نگه دارند. آمارها نشان می‌دهد که آن‌ها سهم بزرگی در تولید صنایع دستی و کشاورزی دارند و اگر حمایت‌های دولتی و اجتماعی افزایش یابد، می‌توانند موتور محرک توسعه پایدار باشند.
زهرا در خراسان جنوبی با راه‌ اندازی کارگاه سوزن ‌دوزی، توانسته زنان روستا را مشغول کار کند و محصولاتشان را به بازارهای شهری و حتی خارج از کشور برساند. فاطمه در گیلان با تولید مربا و ترشی ‌های محلی و بسته‌بندی مدرن، کسب ‌و کار خانگی‌اش را به فروش آنلاین رسانده و مشتریان زیادی در شهرهای بزرگ پیدا کرده است. مریم در کردستان با راه‌ اندازی یک اقامتگاه بوم‌ گردی، گردشگران داخلی و خارجی را جذب کرده و علاوه بر درآمدزایی، فرهنگ و آداب محلی را معرفی می ‌کند.
سارا در سیستان و بلوچستان با تولید صنایع دستی حصیری و فروش آن‌ها در نمایشگاه‌ های داخلی، توانسته هم درآمد خانواده‌اش را افزایش دهد و هم هنر محلی را زنده نگه دارد. لیلا در اصفهان نیز، با پرورش زنبور عسل و تولید عسل ارگانیک، کسب ‌و کار کوچکی راه انداخته که حالا به یکی از برندهای محلی تبدیل شده است.
این روایت ‌ها نشان می ‌دهند که زنان روستایی ایران، با وجود محدودیت ‌ها، توانسته‌اند با خلاقیت و پشتکار، اقتصاد خانواده و جامعه محلی را زنده نگه دارند. آن ‌ها بی‌صدا اما پرقدرت، آینده‌ای روشن‌تر برای خود و جامعه‌شان می ‌سازند.