|
|
|
قصه بر غصه مظلومیت شهدای زن جنگ ۱۲ روزه/ نام هایی که کسی صدایشان نمی‌زند! |
|
|
|
در جنگ تحمیلی دوازده روزه ائتلاف آمریکا و رژیم صهیونیستی علیه ایران، بیش از هزار شهید از همه اقشار و سنین به شهادت رسیدند؛ اما بسیاری از این شهدا، به‌ویژه زنان و دختران نخبه و کودکانی که در این حملات ناجوانمردانه جان باختند، همچنان در سایه فراموشی و مظلومیت قرار دارند. روایت زندگی این شهدای گمنام، آینه‌ای از بی‌عدالتی دشمنانی است که ادعای حقوق زنان دارند اما جان آنان را بی‌رحمانه گرفتند. |
|
|
امیرحمزه نژاد - جنگ تحمیلی دوازده روزه ائتلاف آمریکا و رژیم صهیونیستی علیه کشورمان نقاط تاریک و ناشناخته زیاد دارد. بیش از هزار شهید در این جنگ به دست دژخیمان دشمن قربانی شدند که از همه قشر و همه سنین از کودک تا کهنسال و از زن تا مرد و از نظامی و غیر نظامی بودند اما کمتر کسی نام و نشانی از این شهدا می‌داند.
درحالی که دشمن دست به کار کشته سازی ساختگی زده است و دروغ های خود را در بوق و کرنا می کند، شهدایی که در نقاط مختلف کشور در این جنگ به درجه رفیع شهادت رسیدند همچنان گمنام هستند.
شهدای زن جنگ تحمیلی 12 روزه نیز جزو شهدای گمنام هستند و کمتر کسی نامی از آنان شنیده و سرنوشت غمبار آنان را کسی به یاد ندارد. حتی در این حیطه رسانه‌های مختلف آمار و ارقام متفاوتی داده‌اند.
یک روزنامه تعداد شهدای زن جنگ تحمیلی 12 روزه را 102 نفر و یک رسانه دیگر نیز 126 نفر عنوان کرده است. یک رسانه دیگر نیز شمار شهدای زن را 132 نفر عنوان کرده است. این درحالی است که در میان شهدای زن و دختر از زنان خانه‌دار گرفته تا کودک و افراد نخبه، معلم، پزشک، دانشجو و دانش آموز حضور داشتند که حمله رژیم صهیونیستی شمع عمر آنان را خاموش کرد.
قطعا در این عرصه باید به کم کاری رسانه‌ها نیز پرداخت. اما موضوع این است که هنوز چندی از این جنگ خانمان‌سوز نگذشته که بسیاری از این شهدا فراموش شده‌اند و یاد و نامی از آنان کمتر شنیده می شود.
دکتر مرضیه عسکری، استادیار دانشگاه علوم پزشکی تهران که در حمله ناجوانمردانه رژیم صهیونیستی به شهرک شهید چمران به همراه دختر سه‌ساله‌اش به شهادت رسید از جمله همین بانوان نخبه است. اما نام او فراتر از یک عنوان علمی، با انسانیت، خلوص، فداکاری و عشق به مردم، به‌ویژه کودکان بیمار، گره خورده است. در گفت‌وگو با همسر و خواهر این شهید والا، تصویری روشن از زنی پدیدار می‌شود که نه‌تنها در علم که در ایمان و اخلاق نیز الگو بود.
شخصیت برجسته علمی و اخلاقی دکتر عسگری به‌گونه‌ای بود که همکاران، شاگردان و مسئولان دانشگاه، فقدانش را نه‌تنها غم خانواده، بلکه خسارتی بزرگ برای جامعه پزشکی و اخلاق‌مدار کشور می‌دانند.
هلنا غلامی یکی از شهدای این جنگ بود که از جمله نوجوانان ورزشکار بود که در رشته کاراته فعالیت می‌کرد.
«هلنا» تنها ۱۲ سال داشت که مدال قهرمانی آسیا را برگردن آویخت، حالا اما کنار نام و داشته‌هایش عنوان «شهید» اضافه شده است.
در میان این شهدا کودکان و نوزادان نیز بودند. رایان 2 ماهه کوچکترین شهید این جنگ بود و همچنین محمدعلی 9 ساله نیز در حمله رژیم صهیونیستی به کشورمان شهید شد.
حدیث فخاری، از کارکنان سازمان تأمین اجتماعی، به‌همراه دختر خردسالش سروین حمیدیان، در جریان حملات موشکی رژیم صهیونیستی به مناطق مسکونی تهران به شهادت رسیدند.
با باز شدن مدارس در آغاز فصل تحصیلی جدید شاهد جای خالی معلمان شهید هستیم که در کنار خانواده خود به شهادت رسیدند.
زینب نبی‌زاده، معلم دبیرستانی در تهران بود که در تاریخ ۲۳ خرداد ۱۴۰۴، همراه با همسر نخبه و دو فرزند ۵ ساله و ۷ ماهه‌اش، به خیل همسنگران شهید خود پیوست.
همینطور که جلوتر می‌رویم روایت‌های غمگنانه زیادی از این زنان و دختران شهید شنیده می‌شود اما در فضای مجازی هم این شهدای بزرگوار مهجور و مظلوم هستند و کمتر می توان نام و یاد آنان را در این میان شنید.
روایت های زندگی آنان در فضای مجازی که انواع و اقسام اطلاعات در آن موج می زند ناشناخته و ناپیدا است و این مظلومیت این زنان و دختران را بیشتر وبیشتر می‌کند.
قاتل دختران و زنان سرزمین‌مان کسانی هستند که ادعای حقوق زنان را دارند و شعار زن زندگی آزادی سر می‌دهند اما چه در غزه و چه در ایران و ... جان و زندگی زنان را گرفته اند و کودک کشی در ذات آنان نهفته است.
امروز اگرچه پیکرهای خونین این بانوان و دختران شهید در خاک آرام گرفته است، اما قصه مظلومیتشان همچنان در گوش زمان نجوا می‌کند. نام‌هایی که کسی صدا نمی‌زند، آینه‌ای از بی‌عدالتی و بی‌رحمی دشمنانی است که در ظاهر مدعی آزادی و حقوق زنان‌اند، اما در عمل جانِ زنان و کودکان را بی‌هیچ رحم و مروتی می‌گیرند.
امروز باید ما راوی شهدایی باشیم که مظلومانه در راه کشور جان نثار کردند. هر روایت، هر خاطره و هر نام شهیده‌ای، سندی زنده بر مظلومیت ملتی است که ایستاد و با خون پاک فرزندانش هویت خویش را حفظ کرد. زنده نگه داشتن یاد این زنان، زنده نگه داشتن حقیقت است؛ و حقیقت، هرگز نمی‌میرد.
انتهای پیام/* |