|
در گفت وگو با عضو شورای روستای بهکده رضوی شهرستان سملقان: |
|
پوشش زنان عشایر سملقان چه رازهایی از فرهنگ و عفاف را روایت می‌کند؟ |
|
|
|
لباس‌های محلی زنان عشایر سملقان بیش از یک پوشش ساده؛ تجلی عفاف، حیا و ذوق هنری است که ریشه در فرهنگ و تاریخ این منطقه دارد. این لباس‌ها که با دوخت‌های ظریف و رنگ‌های گرم آمیخته شده‌اند، نه تنها هویت قومی زنان را حفظ می‌کنند بلکه زبان بی‌صدای انتقال ارزش‌های فرهنگی و اجتماعی به نسل‌های آینده‌اند. با وجود اهمیت این پوشش‌ها، خطر فراموشی و کمرنگ شدن آنها نیز وجود دارد که نیازمند توجه ویژه فعالان فرهنگی و مد است. |
|
|
ریحانه عرفانیان عضو شورای روستای بهکده رضوی شهرستان سملقان در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری زنان نیوز پیرامون « پوشش زنان عشایر سملقان » چنین گفت: تجلی حجاب و عفاف در لباس محلیِ زنان عشایر سملقان کاملاً مشهود و واضح است زنان عشایر حفظ حیا و عفاف را اصلی‌ترین رکنِ موفقیت در زندگیِ شخصی و اجتماعی می‌دانند، و تجلیِ حجابشان هم، در لباس‌های زیبای محلی است. لباس های محلی عشایر لباسی بلند لایه لایه بارچه های زرباف،مخمل های رنگین ،دامن های پرچین منجوق و پولک دوزی شده نشان از هنر و ذوق و سلیقه زنان عشایر خطه سملقان دارد.لباس های زنان عشایر راوی خاطرات تاریخی و فرهنگ ریشه دار عشایر دارد.
وی ادامه داد: لباس مهم ترین مشخصه فرهنگی ملت ها و اقوام مختلف است که افزون بر زیبایی ظاهری،اصالت ،فرهنگ و باورهای قومی ملیتی را به زیبایی به تصویر می کشد.
این عضو شورای روستاگفت : زنان عشایر لباسی متشکل از سه بخش به تن می کنند: پوشش بالاتنه شامل پیراهنی به اسم گراس، و جلیقه ای مزین و پوشش پایین تنه که دامنی کوتاه و پرچین و مخملی به اسم شیلوار است. گراس پیراهنی آستین بلند و بی یقه است که در دو طرف چاک دارد. این پیراهن به رنگ روشن و گلدار تولید می شود و حاشیه های آن نواردوزی شده است. کرمانج ها به جلیقۀ خود جلسقه می گویند که آن را به کمک تعداد زیادی سکه تزیین کرده اند. دامن زنان عشایر کرمانج معمولاً قرمز یا نارنجی است که تا زیر زانو می رسد و بسیار پرچین است. این زنان روسری های بزرگی بر سر می کنند که از جنس پشم است و روی آن دستمالی کوچک و معمولاً تیره رنگ بسته می شود. کفش خاص کرمانج ها نیز چاروق نام دارد که تولید بومی است. مردان غیور و جنگجوی عشایر کرمانج نیز سه تکه لباس شامل پیراهن، شلوار و جلیقه به تن می کنند. پیراهن قرمز رنگ و در دو طرف چاکدار است و معمولاً از ساتن دوخته می شود. روی پیراهن کمربندی می بندند. آنها دور دستشان نیز دستمالی برای رفع خستگی کار و نواختن دوتار می بندند. شلوار مشکی ساده در قسمت پایین داخل یک جوراب منقوش قرار می گیرد. این جوراب را با نواری به نام پای تابه به پا محکم می کنند و کفشی به نام چاروق می پوشند. آنها روی پیراهن خود معمولاً یک جلیقۀ ساده به تن می کنند و دستمالی نیز دور یقۀ خود می بندند.
عرفانیان ضرورت نقش آفرینی همه کنشگران فرهنگی ،فعالان اجتماعی در حوزه زن و خانواده را خواستار شد و افزود:
استفاده از لباس‌های محلی به دست فراموشی سپرده شده است و تنها در برخی مراسم و جشن‌ها می‌توان استفاده از پوشاک محلی را دید. به دليل شرايط جغرافيايي و نواحی اقلیمی مختلف، همچنین برخورداري از دشت‌ها و کوهپايه‌هاي حاصل‌خيز و سرسبز، اقوام مختلفي در دوره‌هاي گوناگون تاريخي در خراسان بودند. اقوام و طايفه‌هاي مختلف در اين خطه به دليل شرايط جغرافيايي و فرهنگي سکونت مي‌يافتند که هر کدام فرهنگ، پوشش، آداب و رسوم و گويش خاص خود را با خود به همراه مي‌آوردند. کردها نيز از زمان صفويه به اين سو، از غرب کشور به مرزهاي شرقي ايران کوچ داده و در اين منطقه ساکن شدند که به کُرمانج شهرت دارند. نباید این همه فرهنگ ،اصالت ،رشادت ها که در لباس های محلی عشایر تبلور یافته است در طول زمان به فراموشی سپرده شود و بایستی دست اندرکاران طراحی مد و لباس در مجموعه استان خراسان شمالی به معرفی لباس محلی زنان عشایر اقدام نموده و در نمایشگاه های مختلف در معرض دید عموم قرار دهند
و با زبان هنر نسل امروزی را به سوی نگهداشتن اصالت و فرهنگ ،که پوشش لباس های محلی نیز مالامال اصالت است ،سوق داد.
انتهای پیام/* |