|
|
|
فرزند، میراث زنده‌ی نیکی و شرافت |
|
|
|
در روزهایی که خانه‌ها سکوت گرفته‌اند و حیوانات خانگی جایگزین حضور کودکان شده‌اند، شاید وقت آن رسیده باشد که به یک واقعیت مهم بیندیشیم: هیچ سرمایه‌ای ارزشمندتر از فرزند صالح، با ایمان و شرافتمند برای باقیات‌الصالحات ما نیست. |
|
|
پنج‌شنبه‌ها که می‌رسد، بسیاری از ما فاتحه‌ای برای اموات می‌خوانیم، صدقه‌ای می‌دهیم و به یاد عزیزانمان دل می‌لرزیم. همه این‌ها زیبا و ارزشمند است، اما هیچ کاری مانند فرزندی که با تربیت درست و شرافت پرورش یافته، اثر پایدار و مستمر ندارد. فرزندی که نیکی می‌کند، دستگیری می‌کند و مسیر درست را ادامه می‌دهد، بهترین باقیات‌الصالحات برای والدینش است.
امروز خانه‌ها گاهی با صدای پت‌های خانگی پر می‌شوند، اما واقعیت این است که محبت این حیوانات بعد از ما به فرد دیگری منتقل می‌شود و هیچ تأثیری معنوی برای والدین ندارد. هیچ صدقه یا محبت جانشین فرزندی نمی‌شود که بتواند چراغ خانه و جامعه را روشن نگه دارد.
بحران جمعیت پیامدهای اجتماعی قابل توجهی دارد. کاهش زاد و ولد، حتی به شکل ملموس و محدود، نشان می‌دهد که در آینده با اموات بی‌وارث مواجه خواهیم بود کسانی که نه فرزندی دارند و نه کسی برای ادامه مسیر نیکی‌هایشان هست. این خود ظلم بزرگی به جامعه است، چرا که حلقه پیوند بین نسل‌ها قطع می‌شود و فرد پس از مرگ در تنهایی و فراموشی قرار می‌گیرد. حتی کسانی که ازدواج نکرده‌اند، با همان مسیر تنهایی روبرو می‌شوند و یاد و خیرات واقعی‌شان در نسل بعد ادامه نمی‌یابد.
فرزندآوری، وقتی با تربیت صحیح همراه باشد به معنای واقعی کلمه سرمایه‌ای است برای خانه و جامعه. فرزندی که اخلاق، ایمان و شرافت را فرا گیرد، چراغی است که نیکی‌ها و دستگیری‌های والدینش را ادامه می‌دهد. این چراغ خانه را روشن نگه می‌دارد و جامعه را زنده و پویا می‌سازد.
در نگاه فرهنگی و دینی، فرزند صالح همان باقیات‌الصالحاتی است که بعد از ما زندگی می‌کند و به یادگار می‌گذارد. او میراثی زنده و پویاست، نه موجودی که بعد از ما سرپرستی‌اش به فرد دیگری واگذار شود و هیچ اثر معنوی برای والدین نداشته باشد. این نگاه می‌تواند محرکی قدرتمند برای خانواده‌ها باشد تا فرزندآوری را نه فقط به عنوان یک مسئولیت بلکه فرصتی بزرگ برای ساختن باقیات‌الصالحات بدانند.
تربیت درست فرزند، شامل پرورش اخلاق، ایمان و مهربانی است. فرزندی که در بزرگسالی دستگیر دیگران باشد و مسیر زندگی‌اش را با شرافت ادامه دهد، بهترین سرمایه والدین است. سرمایه‌ای که نه تنها خانه و خانواده را مستحکم می‌کند، بلکه چراغی روشن برای جامعه و نسل‌های آینده می‌شود.
با نگاه به این واقعیت، شاید پنج‌شنبه‌ها که یاد اموات را گرامی می‌داریم، فرصتی باشد تا از خود بپرسیم: آیا بهترین کاری که می‌توانیم برای باقیات‌الصالحات خود انجام دهیم، صرفاً صدقه و خیرات است؟
یا شاید مهم‌تر آن باشد که فرزندی صالح و شرافتمند پرورش دهیم کسی که نیکی‌هایش ادامه‌دهنده مسیر ما در زندگی و فراتر از آن باشد؟
فرزندآوری با تربیت درست تنها سرمایه واقعی انسان است؛ سرمایه‌ای که چراغ خانه و جامعه را روشن نگه می‌دارد، حلقه پیوند میان نسل‌ها را حفظ می‌کند و از تنهایی و فراموشی نسل‌های آینده و اموات بی‌وارث جلوگیری می‌کند. این سرمایه، چراغی است که نه تنها خانه، بلکه جامعه و نسل‌های بعدی را روشن نگه می‌دارد و مسیر نیکی‌ها را ادامه می‌دهد.
انتهای پیام/* |