|
شعر/بانوی شاعر همدانی |
|
کودکی که ما را به سوی زهرا(س) می‌برد"؛ روایت سوزناک از مظلومیت در کربلا |
|
|
|
بانوی شاعر همدانی با بیانی شیوا و عاطفی، رنج و تشنگی این کودکان را به نمایش می‌گذارد و هر مصرع، قطعه‌ای از غم بزرگ عاشورا را روایت می‌کند. |
|
|
در همدان،شعر ذیل سروده‌ای از بانو لیلا رضاییان است که به تصویری دردناک از کودکان تشنه در واقعه کربلا می‌پردازد. شاعر با بیانی شیوا و عاطفی، رنج و تشنگی این کودکان را به نمایش می‌گذارد و هر مصرع، قطعه‌ای از غم بزرگ عاشورا را روایت می‌کند. این شعر، با محور قرار دادن کودکی که با وجود زخم‌ها و رنج‌ها، یاد مادرش حضرت زهرا (س) را فریاد می‌زند، عمق فاجعه را به تصویر می‌کشد و دل هر خواننده‌ای را به سوی کربلا و حرم اهل بیت می برد.
کودکی هست که ما را سوی زهرا «س» می برد
تشنگی را از لبان خشک بابا می برد
می شناسم شانه های زخمی و آواره اش
دست او کوچک ولی آب گوارا می برد
چهره اش معصوم واندوهی فراوان در دلش
تازیانه ناله اش را عرش اعلا می برد
وای برما.! رودها دریا و، ای اهل زمین
تشنگی و بغض خود را آسمان ها می برد
اشک های ماه می ریزد گلوی تشنه اش
کوچه کوچه پا به پا جان از تن ما می برد
صورتش زخمی لبانش خیس خون با یا ابا
خارها را با تنش از دشت و صحرا می برد
چشم هایش خسته و در خواب می گوید ابا
خواب را از خیمه و چشمان لیلا می برد
انتهای خبر |