|
یادداشت |
|
صدای زینب(س) چشم تاریخ را گشود |
|
|
|
در کربلا، زن‌ها تنها تماشاگر نبودند؛ آن‌ها خود حاملان پیام، شریکان راه، و حافظان حماسه بودند. زینب کبری (س) با خطابه‌ای در کوفه و شام، رسانهٔ رسالت شد، در زمانی که نه قلمی بود و نه تریبونی. |
|
|
از استان مرکزی؛ حادثهٔ عاشورا، نه فقط میدانی برای شمشیر و نیزه، که عرصه‌ای برای ایمان، خرد، و وفاداری بود؛ و در قلب این میدان، زنان نقش‌آفرینانی بی‌بدیل بودند.
اگر حسین علیه‌السلام، قهرمان میدان عاشورا بود، زینب سلام‌الله‌علیها، قهرمان پیام‌رسانی آن بود. عاشورا بدون حضور زنان، ناقص و ناتمام می‌مانْد؛ چرا که نه فقط با خون شهیدان، که با صبر و بصیرت زنان به تاریخ ماند.
وقتی همه چیز در خون غلتید، زبان زینب برخاست. وقتی چشم‌ها خاموش شدند، صدای زینب، چشم تاریخ را گشود.
اما زنان دیگر نیز کم‌نقش نبودند.
ام وهب، تازه‌عروسی که همسر و حتی مادرش را تشویق به شهادت کرد. رُباب، همسر امام حسین، که پس از شهادت طفلش، عبدالله شیرخوار، سایه‌ای از غم و وقار شد. حضرت سکینه، دختر نوجوان حسین، که با وقار و وقایع‌نگاری‌اش، روایت مظلومیت شد.
زنان کربلا، مادر بودند اما مانع جهاد نشدند؛ همسر بودند اما مانع رسالت نشدند؛ دختر بودند اما با سربلندی رنج را تاب آوردند.
امروز، پس از قرن‌ها، آن سؤال بزرگ پابرجاست:
اگر زینب، رسانهٔ عاشورا بود؛ زن امروز، رسانهٔ کدام حقیقت است؟
آیا زنان ما، ادامه‌دهندهٔ آن صبر و بینش‌اند؟ آیا توانسته‌ایم روایت‌گر دردهای عصر خود باشیم؟ آیا صدای مظلومان زمانه‌مان هستیم؟
زن امروز، اگر زینب‌وار بیندیشد، نه تنها در خانه که در اجتماع، در تربیت، در مطالبه‌گری و در مقاومت، ستون تمدن خواهد بود.
زن عاشورایی، هم با اشک، هم با آگاهی، تاریخ را ساخت.
زن امروز، هم با عشق، هم با اراده، می‌تواند دنیایی تازه بنا کند.
کربلا هنوز تمام نشده است. امروز، جهان منتظر زینب‌های تازه‌ای‌ست.
نویسنده: مریم اصلانی |